5 april 2009

Sluishuis te Koop

Ragfijn spel van Reinier Verwey?

Het Sluishuis staat al weken te koop. U mag het hebben voor 875.000 euro, zo vermeldt de website van makelaar Voorma en Walch. Reinier betaalde het Hoogheemraadschap 590.000 euro, en als u doorleest weet u onder welke omstandigheden het Sluishuis destijds van eigenaar verwisselde.
Op de makelaarswebsite leest u:
“Dit bijzondere object met 2 kamers op de begane grond, 2 kamers in het souterrain en 4 kamers op de eerste verdieping bevindt zich in een casco staat.” Dat is een eufemisme voor de puinhoop die Reinier in de verwachting van een verbouwing ten behoeve van “dineren met kunst” aangericht heeft.

Verder staat er veel dat u al weet, zoals de bijzondere ligging, het uitzicht, de monument-status, en het gebrek aan parkeergelegenheid.

Waar het om gaat is dat volgens het vigerend bestemmingsplan de bestemming van het object ''openbare en bijzondere gebouwen" is. "Door de huidige eigenaren is er een aanvraag gedaan om deze bestemming te wijzigen in “Art en Food”. De gemeente heeft hier positief op gereageerd en onderzoekt de mogelijkheden", zo vermeldt de website. Nu, dat laatste valt nog te bezien. Gezien de onrealistische vraagprijs van Reinier ligt het voor de hand te veronderstellen dat door middel van een “anders verkoop ik het” Reinier de gemeente onder druk wil zetten.
Even het geheugen opfrissen: lees u nu verder over de achtergronden van de verwerving van Reinier:

De Doelen koopt het Sluishuis

Bestemming: eten bij kaarslicht en zondagschilders?

Muiden, 14 augustus 2007 -

Op maandag 13 augustus vond de overdracht plaats van het Sluishuis aan het restaurant 'de Doelen', in casu haar eigenaar Reinier Verweij. Het Sluishuis was eigendom van het Hoogheemraadschap Amstel, Gooi en Vecht. In het Sluishuis bevonden zich de technische installaties om de 'Groote Zeesluizen' te bedienen. Na de recente modernisatie (in het najaar van 2004 tot het voorjaar van 2005) zijn deze uit dit pand verdwenen. Daarmee verdween ook de noodzaak voor het Hoogheemraadschap om het pand aan te houden, en aangezien het Hoogheemraadschap geen vastgoed exploitatiemaatschappij is, werd het pand afgestoten. En werd met de gemeente besproken welke bestemming het zou moeten krijgen. Er werd door het Hoogheemraadschap gesproken met eerst wethouder Mackay, en daarna wethouder Winnubst, maar vooral met burgemeester Anne-Marie Worm. Secretaris Gert Aalten was er ook bij.

Al snel werd duidelijk dat Anne-Marie een culturele bestemming dan wel een klein hotelletje voorstond voorstond, en daarin gesteund werd door de wethouder, die een verkeersaantrekkende bestemming, zoals kantoor, niet zag zitten. Het pand werd getaxeerd, op zes ton (euro). Er waren een stuk of tien gegadigden voor, waaronder een drietal makelaars. Eén van de gegadigden, Reinier Verweij, eigenaar van het ertegenover gelegen restaurant 'de Doelen' was niet alleen bereid de vraagprijs te betalen, maar vertelde ook plannen te hebben er een galerie in te vestigen. Dijkgraaf Johan de Bondt had de indruk dat geen van de andere gegadigden deze culturele bestemming op het oog had en verkocht het pand na overleg met zijn dagelijks bestuur zonder meer aan Reinier. De Bondt vertelde dat er een beroemde galerie in kwam 'met vestigingen in Parijs en Londen' maar wist niet precies welke. Pas toen het koopcontract getekend was, werden de anderen gegadigden geïnformeerd. Tot zover het verhaal dat we op tekenden uit de mond van dijkgraaf Johan de Bondt. Wethouder Winnubst bevestigde dit verhaal, en voegde er aan toe dat die galerie er door de fameuze kunsthandelaar Frans Jacobs gevestigd zou worden. Frans Jacobs exposeert op eenzame hoogte in Amsterdam en Parijs, en een vestiging in Muiden zou voor ons Stadje van een bijzonder groot cultureel belang geweest zijn. 'Zou geweest zijn', want hier komt het verhaal van Frans Jacobs:

'We zijn misbruikt en verneukt om Verweij een kroeg te bezorgen'

'Ik ken Reinier Verwey al sinds de jaren tachtig. Ik had een farmaceutisch bedrijf in Weesp en ging vaak met relaties eten in 'de Doelen'. Die tent liep toen voor geen meter, en Reinier riep mijn hulp in. Daarop tipte ik mijn relaties op het Weesper industrieterrein over zijn restaurant, en al gauw kon ik er met míjn klanten geen plaats meer krijgen. Daarna verkocht ik mijn bedrijf, werd kunsthandelaar, en verloor Reinier uit het oog.

Toen ik in april van dit jaar in Muiden kunstwerken ging afleveren, stond ik te wachten voor de Sluis en kwam hem weer tegen. Met mijn klant, en zijn vrouw, en mijn zakenpartner Judith dronken we gevijflijk een glas, en het pand aan de overkant van 'de Doelen' kwam ter sprake: er hing immers zo'n groot uithangbord met 'galerie' op. 'Dat is van mij' zei Reinier, 'ik ga dat kopen'. Op dat moment zat de dochter van dijkgraaf de Bondt er in, als een soort kraakwacht, en Reinier moest haar er nog wél uit krijgen. Ik had wel belangstelling om mij daar te vestigen, en we zijn toen samen plannen gaan smeden. Een vestiging in Muiden zou voor ons bedrijf heel nuttig zijn, want we zijn maar matig tevreden over onze huidige vestiging in Amsterdam. Reinier kwam als een redding. We stelden voor dat we het pand samen zouden kopen, hij drie ton, en wij drie ton, met voor hem de onherroepelijke optie om later ook ons deel erbij te kopen. Een tijdlang hoorden we niets van hem. We, dat wil zeggen mijn jongere partner Judith en ik, namen maar weer contact op, maar erg veel concreets kwam daar niet uit. In juni heb ik hem gemaild dat ik wilde weten waar ik aan toe was, en dat ik eindelijk wel eens iets 'zwart op wit' wilde hebben. Toen daar geen antwoord op kwam, is Judith gewoon eens bij hem binnen gestapt. Hij kwam na lang aandringen heel even aan de telefoon, en wenste niet uit zijn appartement neer te dalen om haar te spreken omdat zij geen afspraak gemaakt had. Zo'n drie of vier weken geleden werd er uit het kamp van Reinier toch contact opgenomen: door zijn ex-vrouw Margriet, die al vanaf het begin enthousiast over onze plannen was. We hebben daarna, nu twee weken geleden, met elkaar gesproken. Toen was het (voorlopig) koopcontract getekend. De afspraak uit mei, om het pand gezamenlijk te kopen stond daar uiteraard niet in. Hij kwam met een heel ander plan: we zouden het pand gedurende twee jaar voor een fors bedrag huren, een commissie op onze verkopen verschuldigd zijn, en hij zou er onbeperkte toegang hebben. Dineren tussen de kunst, zogezegd, zeven dagen per week, in het hele pand, in plaats van zo nu en dan met hoogwaardigheidsbekleders onder de Chagall's. Het werd mij duidelijk dat hij uitsluitend onze goede naam gebruikte om het pand te verwerven om er zelf een horecabestemming aan te geven. Als hij het maar eenmaal heeft komt dat wel voor elkaar, wist hij, en hij dacht een horecavergunning wel te kunnen regelen in die twee jaar dat wij het zouden huren.'

Frans Jacobs had het graag zelf gekocht, en mogelijk zelfs voor nog meer dan die zes ton. Het Hoogheemraadschap is een openbaar lichaam, en dus van ons allemaal. Zij heeft op z'n zachts gezegd onzorgvuldig gehandeld door niet na te gaan of de heer Verweij aantoonbaar van plan was er in de eerste plaats te exposeren. En of er geen andere gegadigden waren, die wél serieus een culturele bestemming op het oog hadden. En wellicht er méér voor over hebben. Zoals Frans Jacobs. Dagelijks dineren in een zaaltje gedecoreerd met zondagsschilders is natuurlijk gewoon horeca.

Ondanks onze vele pogingen daartoe heeft de heer Verweij ons niet te woord gestaan.

terug naar het overzicht

U kunt uw bijdrage zenden of opmerkingen kwijt door op de onderstaande envelop te klikken
U belandt dan op ons reactie formulier: